Lijmen/Het Been - Willem Elsschot

Recensie met vier literaire argumenten

Lijmen/Het been is een langdradig, niets zeggend en oninteressant boek. Dat waren de eerste drie woorden die in mij opkwamen toen ik het boek las.
Het eerste hoofdstuk was ik nog wel nieuwsgierig wat er zou gaan komen. De ik-persoon vroeg of zijn echt Guinness stout in Dublin gebotteld was, wat hij over heeft genomen van zijn toenmalige baas. Er werden korte, krachtige zinnen gebruikt en niet te lang door gegaan over kleine details. Pas later in het boek had ik er echt moeite mee om er door heen te komen. Misschien lag dat aan mij omdat het een redelijk oud boek is en naar mijn mening niet voor mijn leeftijd. De reden dat ik het niet bij mijn leeftijd vind passen komt ook doordat het boek bij mij geen enkel gevoel opriep, behalve dat ik geïrriteerd werd om hoeveel bladzijdes ik nog moest lezen. Het viel mij nog wel mee hoe het taalgebruik was, de zinnen die werden gemaakt kon ik nog aardig volgen.
Ik snapte niet wat Elsschot ermee wilde bereiken om het boek Lijmen en het boek Het Been samen te voegen. Voor mij had dat totaal geen toevoeging.
Het lijmen, wat Laarsman van Boorman moest leren, kwam veel terug in het boek. In het begin snapte ik niet wat ze daar precies mee bedoelden, later werd dat wel duidelijk.
De opbouw van het verhaal vond ik ook zeer verwarrend. Het verhaal begon bij twee mannen die elkaar weer ontmoetten na een lange tijd. Daarna wordt het verhaal van Laarsman en zijn werkgever Boorman verteld. Doordat het verhaal zo diep in gaat op de bezoeken die Boorman met zijn assistent Laarsman aan de cliënten brengt, raakt het verhaal snel mijn aandacht kwijt. Ik vond het zeer lastig om mijn concentratie bij het boek te houden.
Wat het boek wel aantrekkelijker maakte, was dat er soms stukken franse tekst tussen stonden. Je hoeft niet eens te begrijpen wat er staat, maar het geeft het boek een soort van eigen kenmerk. Ik vind het leuk hoe Elsschot die franse fragmenten in het boek heeft verwerkt.
Het verhaal kwam zeer waarheidsgetrouw over. De samenwerking tussen Laarsman en Boorman zou je niet zomaar in ieder kantoor tegen komen, toch schreef Elsschot het op een manier dat het erg realistisch overkwam.
Elsschot heeft het boek wel zo geschreven dat het verrassend bleef. Hoe ver je ook in het boek bent, hij blijft je verrassen. Ik heb geen moment gehad waarvan ik dacht: ‘wow, dit is te voorspelbaar’.
Wat leuk was om te lezen was dat de morele waarden van Boorman en Laarsman groeiden in het boek. Op het begin ging het, vooral Boorman, alleen maar om het geld. Later in het boek komen ze opnieuw een cliënte van hen tegen die ze hebben gelijmd. Boorman en Laarsman hebben haar zo ingepalmd dat zij heel veel exemplaren van het tijdschrift kocht. Wanneer ze haar later weer tegen kwamen, voelde Boorman zich heel schuldig.
Ik zou dit boek niet aanraden aan leeftijdsgenoten, maar wel aan mensen die graag lezen en er ook geen moeite mee hebben om heel diep in het boek te gaan.

Vergeet mij niet - Karen Kingsbury

Karakters en Psychologie 

Vergeven, maar nooit vergeten.

Het boek neemt je eerst mee naar de zomer van 2002. Daar maak je kennis met het toen nog vijftienjarige meisje Ellie Tucker. Zij is een heel mooi meisje en tot over haar oren verliefd op haar beste vriend Nolan Cook. Nolan is even oud als Ellie en toen al, met zijn 1 meter 80, een hele goede basketballer. Ellie hield ervan om naar hem te kijken als hij basketbalde, zulke vloeiende en sierlijke bewegingen die hij maakte met zijn bruin gespierde lichaam.
Als Ellie’s vader, Alan, hoort dat zijn vrouw, Caroline, vreemd is gegaan en zwanger is geworden, neemt hij Ellie halsoverkop mee naar Chicago. Alan is altijd al heel bezitterig over Caroline geweest. Zij is een bloedmooie vrouw en Alan was altijd al bang geweest haar kwijt te raken. Ellie en Nolan spreken af een brief naar elkaar te schrijven met daarin wat ze over elkaar voelen. Die brief begraven ze en mogen ze over 11 jaar pas openen, een laatste kans voor het geval dat ze elkaar nooit meer zien.
Dan is het 2013, 11 jaar nadat Ellie is meegenomen door haar vader. Ellie heeft al die jaren geen contact gehad met haar moeder. Ellie dacht dat Caroline haar niet meer wilde zien of spreken, maar de werkelijkheid was dat Alan al Caroline haar brieven achterhield. Ook Nolan heeft ze niet meer gesproken, maar niet omdat ze hem niet kon vinden. Nolan werd een wereldberoemde basketballer maar dat heeft zijn karakter niets verandert. Dat blijkt uit hoe hij reageert op een ongeneselijk ziek jongetje met als grootste droom een keer te basketballen met Nolan Cook. Hij raakt helemaal ontroerd en het blije gezicht van het jongetje zal hem altijd bij blijven staan. Al die jaren is Nolan blijven zoeken naar Ellie, maar ze was onvindbaar. Ellie is kapper geworden en moeder van een beeldschoon zesjarig meisje genaamd Kinzie. Ellie schaamt zich dat ze haar droom om schrijver te worden niet heeft waargemaakt en wilt niet dat Nolan haar zo ziet. Alle personages in het boek zijn heel gelovig, maar Ellie worstelt er heel erg mee nadat God haar bij haar beste vriend heeft weggehaald. Kinzie is een keurig opgevoed meisje die wel in God gelooft en heel vaak voor haar moeder bid. Dankzij Kinzie vergeeft Ellie uiteindelijk ook haar vader dat hij de brieven zolang achter heeft gehouden. Ellie had Kinzie namelijk altijd geleerd dat je andere moet vergeven, dan voel je je beter. Net zoals Caroline Ellie heeft opgevoed. Toen Ellie bij Alan langsging om hem te vergeven zag hij hoeveel ze op haar moeder was gaan lijken, dezelfde vriendelijkheid en zachtaardigheid. Op het eind komen Ellie en Nolan op de afgesproken dag de brieven opgraven, ze waren elkaar nooit vergeten.

Karen Kingsbury

Karen Kingsbury is een Amerikaanse schrijver. Zij is geboren in Fairfax, Virginia op 8 juni 1963. Eerst was Karen een sportschrijver voor de Los Angeles Times en later schreef ze voor de Los Angeles Daily News. Haar eerste boek, Missy's Murder, schreef ze in 1991. Missy's Murder was gebaseerd op een moord in Los Angeles. Karen schreef meer dan 50 romans.

Het boek 'vergeet mij niet' is vertaald door Marian Muusse. Over Marian Muusse was verder geen informatie te vinden.

Link samenvatting:
http://www.kok.nl/karen-kingsbury-vergeet-mij-niet.html

Link recensie:
http://www.eo.nl/magazines/eva/artikel-detail/artikel/extra-boekrecensies/
http://www.depelgrim.nl/contents/nl/d827_Karen_Kingsbury.html

Recensie: Judith Koelemeijer - Hemelvaart

Ime Geuzendam: ****


Hemelvaart is het eerste autobiografische boek van Judith Koelemeijer. Het boek heeft een aparte opbouw. Judith neemt je steeds weer mee in haar verleden. Ze verteld over wat er in de zomer in 1985 is gebeurd, maar ook wat er daarna gebeurt en hoe ze zich erbij voelt. Het boek begint bijvoorbeeld in het heden, daarna begint ze haar verhaal te vertellen van 25 jaar geleden.
Het boek is zeer origineel, vooral de opbouw vindt ik zelf vernieuwend. Ook het verhaal is anders dan andere autobiografische boeken. Het gaat niet over haar hele leven, maar over één bepaalde tragische gebeurtenis. Het is een verhaal waar ze echt haar gevoelens laat zien en ze je daarin meesleept.
Het gehele boek is heel realistisch. Zes vriendinnen vieren vakantie op de Griekse eilanden en dan verongelukt één vriendin. Niemand zou willen dat zoiets zou gebeuren, maar het zou iedereen kunnen overkomen.
Het is onduidelijk op welke doelgroep de schrijfster zich richt met dit thema. Het boek is makkelijk te lezen voor jongeren, omdat de schrijfster merendeels van de tijd terug gaat naar wanneer zij jong was. Maar ook voor volwassenen is het een geweldig boek omdat de schrijfster het verhaal verteld wanneer zij volwassen is.
In het boek wordt je helemaal meegenomen naar de Griekse eilanden en lijkt het of je er zelf bij bent. Hoe Judith beschreef wat ze zag en deed toen naast haar vriendin, Annette, bij de dokter stond, zie je het gelijk voor je.

Het boek heeft veel inhoud. Het is een boek dat boeiend blijft en waar je in door wilt lezen. Het is niet lastig om het verhaal te volgen, ook al zijn er veel terugblikken in de tijd. De rampzalige gebeurtenis wordt zó nauwkeurig beschreven dat het lijkt alsof je het zelf meemaakt. Dat is ook de intentie van de schrijver. Ik denk dat dit boek een soort van afsluiting is voor de traumatische ervaring die Judith mee heeft gemaakt. Dat heeft ze heel goed gedaan en ik denk zeker dat dit boek een bestseller gaat worden! 

De vrouw in de kooi door Jussi Adler-Olsen

De vrouw in de kooi

Op de kaft van het boek zie je bovenaan een meer met een zonsopgang of ondergang. Onderaan zie je een vrouw die er vies uit ziet en weg kijkt. Als ik de kaft zie denk ik niet aan vrolijke dingen. Je ziet dat de vrouw pijn heeft en het ziet er niet leuk uit. Het roept een nare sfeer op. Ik vind het niet heel veel met het boek te maken hebben, alleen de vrouw op de voorkant. 

Het boek gaat over een jonge politica Merete Lynggaard. Op een dag verdwijnt zij zonder iets achter te laten. De media verzint er allerlei dingen over zoals moord of zelfmoord. De politie onderzoekt de verdwijning heel nauwkeurig, maar Merete is nergens te bekennen. Carl Morck is het hoofd van de afdeling 'onopgeloste zaken'. Hij heeft na enkele jaren een grote doorbraak in het onderzoek. Samen met zijn assistent Assad zijn ze een crimineel op het spoor die er wel iets mee te maken zou kunnen hebben.

Mijn verwachtingen zijn best hoog, want het lijkt me een heel spannend boek. Ik heb nog nooit een boek van Jussi Adler-Olsen gelezen dus ik heb eigenlijk nog geen idee wat ik moet verwachten qua taalgebruik.
Ik heb dit boek gekozen omdat ik op zoek was naar een vertaald boek. Een vriendin van mij kwam met Jussi Adler-Olsen. Toen ging ik kijken naar de boeken die hij schreef,  de hele 'serie Q' leek me wel leuk. De vrouw in de kooi sprak me het meest aan.

Jussi Adler-Olsen

Ik kende Jussi Adler-Olsen nog niet voordat ik dit boek las, toen ik voor het eerst een foto zag had ik eigenlijk een heel andere man verwacht. Een jongere man, maar ik vindt hem er wel heel aardig uit zien. Jussi is een Deense schrijver. Het boek is dan ook vertaald vanuit het Deens. Hij is vooral bekend geworden om zijn twee boeken over Groucho Marx. Voordat Jussi echt schrijver werd had hij tussendoor veel verschillende baantjes.

Dit is zijn biografie in het kort:

• 2 augustus 1950: geboren in Copenhagen.
• 1970: slaagt van school en gaat samenwonen met zijn vriendin Hanne.
• 1970-1978: studeert medicijnen. Tijdens het studeren opent hij een tweedehands boekenwinkel.
• 1978-1980: schrijft scripts voor Disney verhalen.
• 1980: wordt journalist.
• 1980-1982: schrijft zijn eerste roman.
• 1984-1985: schrijft zijn twee bekendste boeken over Groucho Marx.
• 1988: zijn enige zoon is geboren.
• 1989: trouwt met Hanne.
• 1990-1993: directeur administratie. 
• 1995-nu: is hij fulltime schrijver.

Als ik een gesprek met Jussi Adler-Olsen zou hebben zou ik vragen:

• Waarom hij uiteindelijk is gaan schrijven?
• Wat zijn inspiratie is voor het schrijven van de boeken van de 'serie Q'?
• Hoe het kwam dat hij scripts voor Disney mocht schrijven?
• Waarom hij al die verschillende banen heeft gehad?

Mijn mening

Ik heb dit boek gelezen omdat ik graag een vertaald boek wilde lezen. Een vriendin van mij ging ook een boek lezen van Jussi Adler-Olsen dus ik ging kijken of hij nog meer leuke boeken had. Toen ik de samenvatting van dit boek las was ik meteen al nieuwsgierig hoe het af zou lopen en wat er zou gebeuren. Ik ben best laat begonnen aan dit boek. Ongeveer een week geleden ben ik begonnen met lezen. Er kwamen steeds meer vragen in mijn hoofd toen ik het boek las, omdat ik heel benieuwd was wat er ging gebeuren. Ik heb heel vaak bij boeken dat ik het begin saai vind, omdat ik er dan nog in moet komen. Dat was bij dit boek ook, maar na het eerste hoofdstuk begon ik het al interessanter te vinden. Ik vond het een heel leuk en spannend boek. Ik heb niet een bepaald moment dat ik het mooist vind. Over het taalgebruik valt weinig te zeggen, het was niet anders dan bij andere boeken die ik gelezen heb. Misschien als je het in het Deens leest dat het wel anders is. Ik zou het boek zeker aanraden!

Echt sexy door Renate Dorrestein

Waarom heb ik dit boek gekozen om te lezen?

Ik heb het boek gekozen omdat de titel ‘echt sexy’ me eerst al aansprak. Toen ging ik de achterkant lezen en daar stond dat het over een 13 jarig meisje ging. Dat leek me leuk, want daar kon ik me beter in verplaatsen dan in bijvoorbeeld een man van 50 jaar. Het verhaal zelf sprak me ook al aan.

Korte samenvatting.

Het boek gaat over een dertienjarig meisje, Fiebie Koolveld. Zij woont bij Johnny, dat was de vriend van haar moeder, met zijn vriendin Puck. Fiebie zegt tegen iedereen dat haar moeder in Oezbekistan woont. Ze krijgt te horen dat haar beste vriendinnetje Sacha vermist is en probeert haar via allemaal mensen op te sporen. Dan belandt ze bij Van Hamelen, een expert in het opsporen van vermiste meisjes. Er gebeuren dan allerlei dingen en Fiebie ziet eindelijk de echte wereld.

Het thema & de fragmenten

Het thema van het boek vind ik echt niet duidelijk, daarom ging ik op internet kijken wat ze daarover zeiden. Veel zijn het met mij eens dat het boek niet één bepaald thema heeft. Het gaat eigenlijk over de seksualisering van de maatschappij. Het boek laat zien hoe gevaarlijk de wereld eigenlijk is, terwijl je het niet eens door hebt.
Paginanummer 97
Ik houd de telefoon tegen mijn oor gedrukt. Als zij en haar mobieltje nog bij elkaar waren, had de politie haar allang kunnen vinden. Haar lila telefoontje ligt waarschijnlijk ergens onder een struik in het park of in een vuilniszak die iemand stevig heeft dichtgebonden. Ground Control to Major Tom. Ground Control to Major Tom.
In dit fragment belt Fiebie naar Sacha. Toen was Sacha nog niet zo lang vermist probeerde ze haar steeds te bellen. In dit fragment zie je hoe Fiebie altijd doordenkt. Ze maakt zichzelf de hele tijd bang met haar eigen gedachten. Ground Control to Major Tom was een zin die Sacha en Fiebie tegen zichzelf zeiden als ze weer zo door draaiden over iets. Dat vond ik leuk omdat het ook een liedje is.
Paginanummer 169
Ik en Happy staan minstens anderhalve eeuw aan de grond genageld. Klimwand ligt erbij als een zak cement die van een vrachtwagen is gevallen. Als hij wat kleiner was geweest , had hij kunnen doorgaan voor een doodgeknuppeld zeehondje. Er gulpt bloed uit zijn slaap. Aan zijn oor bungelt wat er van Sacha is overgebleven.
In dit fragment heeft Happy, een meisje waar Fiebie mee werkte in opdracht van Van Hamelen, Klimwand met een pot op zijn hoofd geslagen. Klimwand was een dealer bij Fiebie op school, hij wilde Fiebie zogenaamd ontvoeren om losgeld te krijgen van Johnny. In de pot zat wat overgebleven was van Sacha, haar vagina. Ik heb dit fragment gekozen omdat ik het echt bij het boek vond passen. Er gingen steeds dingen fout en Fiebie kwam steeds verder in de problemen.

Fiebie Koolveld

Fiebie Koolveld is het belangrijkste personage uit het boek. Ik vind mijzelf niks op haar lijken. Dingen die zij doet snap ik ook niet. Als mijn beste vriendin vermist was zou ik er echt alles aan doen om haar te vinden. Op sommige momenten doet Fiebie dat ook, maar op andere momenten is ze weer met iets heel anders bezig.
Fiebie wilt de wereld altijd maar goed zien, eerst wilde zij niks met de werkelijkheid te maken hebben leek wel. Later kwam ze steeds meer gevaarlijke dingen tegen die echt in de wereld gebeuren.
Zoals Fiebie op sommige dingen reageerde zou ik ook niet doen. De keuzes die zij maakt brengen haar steeds meer in de problemen, terwijl ze het op momenten makkelijk beter had kunnen doen.
Ik zou denk ik geen vriendinnen met haar kunnen zijn omdat ze heel anders dan mij is.

 Het taalgebruik. 

‘Aruna!’ gilt Happy achter me. ‘Gooi die pleurisherrie eens uit!’
Het boek is echt geschreven zoals jongeren zouden praten. Niet de hele tijd met hele nette moeilijke woorden, maar gewoon zoals je in het citaat ziet. Het werd uit de ik-persoon geschreven, zij was 13 jaar, dus er kwamen ook scheldwoorden in voor. Dat vond ik goed, omdat ik me dan beter kan inleven in de personen.

Mijn stemming tijdens het lezen.

Ik kwam door het lezen van het boek niet in een leuke stemming. Op het eind had ik ook echt geen zin meer om verder te lezen. Alles ging steeds maar weer mis en er gebeurde nooit leuke dingen. Zoals dat Sacha werd vermist, ik verwachtte toen dat ze ook weer terug gevonden werd, maar ze vonden alleen haar vagina terug. Het boek liet wel zien hoe de wereld echt kan zijn. Ik vond het soms ook heel verwarrend omdat ze vaak terug keken op dingen die vroeger waren gebeurd. Pas op het laatst kwam je er achter hoe iedereen in het boek echt in elkaar zat.

Mijn kennis dankzij het boek.

Dit boek heeft me wel meer kennis over de wereld mee gegeven. Ik wist natuurlijk wel dat het niet alleen maar leuk is. En dat meisjes die vermist raken vaak worden verkracht en vermoord, maar dat wat Van Hamelen en Happy deden was echt nieuw voor mij. Zij wilden de meisjes helpen door ze in de vriezer te stoppen, zodat wat er met Sacha is gebeurd, nooit met hen zou gebeuren. Daar kwam ik pas op het eind van het boek achter en dat vind ik echt heel raar.

Dit boek vergeleken het andere boek.

Dit boek is totaal anders dan het boek dat ik de eerste periode had gelezen. Toch zijn er wel overeenkomsten: allebei de boeken gingen over een meisje wiens vriendin was vermist en uiteindelijk was vermoord. Qua lees stijl en verhaallijn is het helemaal verschillend. Het boek van periode 1, Bon Bini Beach, sprak mij het meest aan. Dat vond ik echt een heel leuk boek om te lezen, vooral heel spannend. Dit boek wat ik nu heb gelezen vind ik echt niks aan. Ik zou het ook zeker niet aanraden, maar dat is mijn mening. Ik vond het vooral zo stom omdat ik van veel stukken helemaal niks begreep en dan kan ik ook niet lekker lezen vind ik zelf.

Vragen voor jou.

Wat zou jij doen als jou beste vriend of vriendin werd vermist?
Wat vind jij ervan dat Happy en Van Hamelen meisjes bevriezen zodat ze niet worden verkracht of vermoord?

De donkere kamer van Damokles

Waar gaat de donkere kamer van Damokles over?

De donker kamer van Damokles gaat over Henri Osewoudt, een lelijke jonge man met een hoge stem en zonder baard. Hij werd opgevoed door zijn oom Bart Nauta en trouwt later met zijn nicht Ria. In het begin van de Duitse bezetting ontmoet hij een officier die sprekend op hem lijkt. De officier, Dorbeck, laat hem allemaal dingen doen zoals films ontwikkelen en zelfs mensen neerschieten. Hij ontmoet een kapster, Marianne, die later zwanger van hem wordt maar het kind overlijdt. Osewoudt gaat naar Voorschoten en vermoordt Ria. Hij vraagt hulp aan een pastoor en komt aan in Breda, daar wordt hij gearresteerd omdat men denkt dat hij een land verader is. Daarna werd eindelijk zijn Leica gevonden, waarmee hij een foto van Dorbeck en hem had gemaakt zodat de mensen zouden geloven dat hij een dubbelganger heeft, maar de foto is mislukt. Osewoudt vlucht en wordt neergeschoten.

Informatie over de schrijver.

Willem Fredrik Hermans is geboren op 1 september 1921 in Amsterdam. Willem had een verschrikkelijke jeugd. Hij had hele strenge ouders, ze waren allebei schoolmeesters. Hij mocht niets wat de andere kinderen wel mochten. Bijvoorbeeld naar feestjes, hij mocht geen fiets, ze hadden thuis geen radio of grammofoon en hij werd gepest.

Willem had een oudere zus, Corry. Hij stond in haar schaduw. Hermans vader zei altijd dat hij meer op zijn zus moest lijken, daarom haatte Willem zijn zus. Corry is maar 21 jaar oud geworden. Toen de Duitsers 12 mei 1940 binnenvielen, pleegden Corry en haar neef Piet Blind zelfmoord. Zij hadden een geheime relatie.

Die ervaring is waarschijnlijk een grote invloed geweest op Willems schrijverschap. De zelfmoord van zijn zus komt namelijk duidelijk voor in twee romans: ‘Ik heb altijd gelijk’ en ‘Herinneringen van een Engelbewaarder’. Ook in ‘De donkere kamer van Damokles’ wordt verwezen naar zijn zus, het hoofdpersonage, Henri Osewoudt, heeft in dat boek een relatie met zijn nicht.

Willem werkte na de Tweede Wereldoorlog mee aan verschillende tijdschriften, zoals Criterium en Podium. Hierin werden delen van zijn eerste romans geschreven.

Op z’n 25^e trouwde Hermans met Emmy Meurs, een Surinaamse vrouw. Samen kregen ze in 1955 een zoon, Ruprecht.

In 1952 werd Hermans vervolgd door het boek ‘Ik heb altijd gelijk’. Dat boek zou beledigend zijn voor het rooms-katholieke volksdeel. Hij werd vrijgesproken omdat het om een uitspraak van een personage uit het boek ging, niet om een uitspraak van Hermans zelf.

In 1977 kreeg Hermans de Prijs der Nederlandse Letteren van de Belgische koning Boudewijn. Hermans vond dit de belangrijkste en meest eervolle bekroning van zijn werk. Als liefhebber van de Franse taal en cultuur voelde hij zich in België altijd erg thuis.

Hermans werk bestaat vooral uit romans, korte verhalen, essays en filosofisch en wetenschappelijk werk. Hij heeft ook een paar gedichten en toneelstukken geschreven. Daarnaast maakte hij collages en werkte als fotograaf.

Hermans verzamelde oude schrijfmachines, die in zijn woning in Parijs werden tentoongesteld. Die verzameling staat nu in het Scryption, Museum voor techniek en vormgeving van schrift en kantoor in Tilburg. Toch was zijn belangrijkste hobby fotograferen en het ontwikkelen van zijn foto’s. Als hij ging reizen had hij altijd een fotocamera bij de hand die hij dan veel gebruikte.

Willem werd in 1990 tot eredoctor benoemd van de Universiteit van Luik en in 1993 van de Universiteit van Pretoria.

Hermans rookte al vanaf zijn 14^e, daardoor stierf hij op 27 april 1995 aan longkanker.

De foto’s.

Ik heb deze foto gekozen omdat Dorbeck en Osewoudt heel erg op elkaar lijken. Ze zijn net een tweeling. Deze tweeling is net zoals Dorbeck en Osewoudt heel erg lelijk. Het zijn dubbelgangers van elkaar. Op deze foto kan je deze mannen uit elkaar houden door bijvoorbeeld hun haar of shirt. Bij Dorbeck en Osewoudt zou je ze herkennen aan dat Dorbeck wel  baardgroei heeft, maar Osewoudt niet.

Deze foto heb ik gekozen omdat de vader van Osewoudt een sigarenwinkeltje had. In het begin van het verhaal komt het winkeltje al voor. Later gaat Osewoudt daar ook wonen met zijn vrouw Ria en zijn moeder. Dorbeck kwam daar ook langs om zijn filmrolletje af te geven zodat Osewoudt dat voor hem zou ontwikkelen.

Op deze foto zie je een treinstation. Deze heb ik gekozen omdat Osewoudt bijna altijd met de trein reisde. Hij ging bijvoorbeeld samen met de jeugdleidster en het kind met de trein.

Waarom past het motto van Ludwig Wittgenstein zo goed bij het boek en het thema?

Ik vind het motto er goed bij passen omdat wat Ludwig zegt over Dorbeck gaat. Veel mensen denken dat hij niet eens bestaat, toch heeft Osewoudt hem echt gezien. Dorbeck zocht Osewoudt steeds op en als Osewoudt hem ging zoeken was hij nergens. Men geloofde niet dat Dorbeck bestond omdat ze hem niet konden vinden. Maar hij was er wel ook al vonden ze hem niet.

Titelverklaring.

Ik had zelf geen idee waarom het boek ‘De donkere kamer van Damokles heet’. Daarom ben ik op internet gaan zoeken naar titelverklaringen en daar stond dat de titel is afgeleid van de uitdrukking ‘Het zwaard van Damokles’. Daar bedoelden ze een voortdurende dreiging mee. De dreiging is in dit geval niet door het zwaard maar van een mislukte foto. De donkere kamer verwijst ook naar de kamer waar de foto’s werden ontwikkeld.

Polemiek.

De meningen over dit boek zullen heel erg verschillen. Het is geen boek waar jonge mensen zich snel in zullen herkennen, maar wel een goed boek dat laat zien hoe het rond de Duitse bezetting ging. Ik zelf zou het niet in mijn vrije tijd lezen of voor mijn plezier. Nu moesten we het voor school lezen. Sommige spannende stukken wilde ik wel graag snel verder lezen, maar dan zaten er ook stukjes bij waar ik niet meer in het verhaal zat en het niet makkelijk kon volgen. Het stuk waar Dorbeck in het donker in de regen voor de deur stond bij Osewoudt vond ik wel een goed stuk. Daar krijgt Osewoudt een pistool in zijn hand gedrukt en krijgt hij de opdracht om naar Haarlem te komen waar Dorbeck hem dan nodig zou hebben. Dorbeck verscheen de hele tijd uit het niets en was dan ook zo ineens weer weg. Daardoor geloofden mensen Osewoudt niet en kwam hij steeds weer in de problemen. Het naschrift van Ludwig Wittgenstein vind ik heel erg bij het boek passen. ‘Ik kan hem zoeken als hij er niet is, maar hem niet ophangen als hij er niet is. Men zou kunnen willen zeggen: “Dan moet hij er toch ook zijn als ik hem zoek.” Dan moet hij er ook zijn als ik hem niet vind, en ook als hij helemaal niet bestaat.’ Het klopt precies met wat er steeds gebeurde bij Dorbeck.

Het einde had ik niet verwacht, Osewoudt wordt neergeschoten. Osewoudt probeert op het laatste moment te vertellen wat pater Beer Dorbeck moet vragen, maar er zitten meer kogelgaten in zijn lichaam dan vingers om het bloed te stelpen.

Opdrachten

Hoofsheid

• 1 - Welke invloed hadden de kruistochten op de hoofse cultuur?

Tijdens de kruistochten raakten velen onder de indruk van de Arabische cultuur, daar was de kunst van het levens genieten verder ontwikkeld dan in Europa. Vanaf die tijd begint zich een ‘hoofse’ cultuur te ontwikkelen.
- Wat was het belangrijkste principe van de hoofse omgangsvormen?

Je hoort je medemens met respectvolle gemanierdheid tegemoet te treden, je laat de ander in zijn waarde en plaatst deze niet voor onaangename verrassingen. Je bent wellevend, galant en je beheerst je driften en impulsen.

• 2 Lees de tekstpagina over Floris ende Blancefloer. Leg uit in hoeverre de kruistochten van belang zijn geweest voor het schrijven van deze roman

De beschrijvingen van de bewegende beelden op het schijngraf van Blancefloer, de exotische tuinen en het fantastische paleis van emir van Babylon zijn ongetwijfeld beïnvloed door de indrukken van de kruistochtvaarders. Vanwege deze elementen behoorde Floris ende Blancefloer tot de ‘oosterse romans’.

Ridderliteratuur

• 1 - Wat zijn de voornaamste verschillen tussen Karel- en Arturromans?

Karelromans waren veel bloeddorstiger en ruwer dan de Arturromans. Ook was er bij de Arturromans eerbied voor de vrouw en bij Karelromans was dat totaal niet.
 - Welke voorbeeldfunctie hadden ridderromans voor het       oorspronkelijke publiek?

De lotgevallen van de romanfiguren dienden tot voorbeeld van de edelen die naar zulke verhalen luisterden.

• 2 Leg op grond van de tekstpagina Karel ende Elegast uit welke typische eigenschappen van ridderschap daarin naar voren komen.

- moed: Elegast riskeert ontdekking om Eggerics complot te verijdelen

- trouw: Elegast aan leenheer Karel, ondanks een kwalijke behandeling

- geloof: Karel gehoorzaamt het eigenaardige bevel van God, Elegast vertrouwt op het godsoordeel in het duel

- eerlijkheid: Elegast lijdt liever schade dan dat hij verraad pleegt

Van den vos Reynaerde

• 1 - Waar blijkt in het tekstfragment dat Reinaert een doortrapte schurk is?

Direct aan het begin, waar Reinaert Tibeert door het bespotten van zijn aarzeling zover krijgt om zichzelf het oordeel aan te doen. Voorts in het vervolg, waar Reinaert Tibeert in zijn doodsnood bespot.

- Welke twee tegenstrijdige gevoelens maakt Reinaert bij de lezer/luisteraar los?

De ene keer wekt hij bewondering door zijn slimheid, dan weer roept hij afschuw op door de manier waarop hij anderen te grazen neemt.

• 2 De prent van Fokke ende Sukke bij deze pagina verwijst naar de 'Madocke'. Leg uit hoe de humor in deze grap in elkaar steekt.

De prent bevat een woordspeling op het werkwoord 'maken'. De eerste zin van Reinaert luidt 'Willem die Madocke maecte', waarbij 'maken' doorgaans opgevat wordt als 'schrijven' en Madocke dus een tekst moet zijn. Volgens de prent is 'een madocke' echter een ingewikkeld apparaat, dat door Willem 'gemaakt' in de zin van 'gerepareerd' zou kunnen worden. Dat werpt een geheel nieuw licht op de eerste zin van de Reinaert.