Recensie met vier literaire argumenten
Lijmen/Het been is een langdradig, niets zeggend en oninteressant boek. Dat waren de eerste drie woorden die in mij opkwamen toen ik het boek las.
Het eerste hoofdstuk was ik nog wel nieuwsgierig wat er zou gaan komen. De ik-persoon vroeg of zijn echt Guinness stout in Dublin gebotteld was, wat hij over heeft genomen van zijn toenmalige baas. Er werden korte, krachtige zinnen gebruikt en niet te lang door gegaan over kleine details. Pas later in het boek had ik er echt moeite mee om er door heen te komen. Misschien lag dat aan mij omdat het een redelijk oud boek is en naar mijn mening niet voor mijn leeftijd. De reden dat ik het niet bij mijn leeftijd vind passen komt ook doordat het boek bij mij geen enkel gevoel opriep, behalve dat ik geïrriteerd werd om hoeveel bladzijdes ik nog moest lezen. Het viel mij nog wel mee hoe het taalgebruik was, de zinnen die werden gemaakt kon ik nog aardig volgen.
Ik snapte niet wat Elsschot ermee wilde bereiken om het boek Lijmen en het boek Het Been samen te voegen. Voor mij had dat totaal geen toevoeging.
Het lijmen, wat Laarsman van Boorman moest leren, kwam veel terug in het boek. In het begin snapte ik niet wat ze daar precies mee bedoelden, later werd dat wel duidelijk.
De opbouw van het verhaal vond ik ook zeer verwarrend. Het verhaal begon bij twee mannen die elkaar weer ontmoetten na een lange tijd. Daarna wordt het verhaal van Laarsman en zijn werkgever Boorman verteld. Doordat het verhaal zo diep in gaat op de bezoeken die Boorman met zijn assistent Laarsman aan de cliënten brengt, raakt het verhaal snel mijn aandacht kwijt. Ik vond het zeer lastig om mijn concentratie bij het boek te houden.
Wat het boek wel aantrekkelijker maakte, was dat er soms stukken franse tekst tussen stonden. Je hoeft niet eens te begrijpen wat er staat, maar het geeft het boek een soort van eigen kenmerk. Ik vind het leuk hoe Elsschot die franse fragmenten in het boek heeft verwerkt.
Het verhaal kwam zeer waarheidsgetrouw over. De samenwerking tussen Laarsman en Boorman zou je niet zomaar in ieder kantoor tegen komen, toch schreef Elsschot het op een manier dat het erg realistisch overkwam.
Elsschot heeft het boek wel zo geschreven dat het verrassend bleef. Hoe ver je ook in het boek bent, hij blijft je verrassen. Ik heb geen moment gehad waarvan ik dacht: ‘wow, dit is te voorspelbaar’.
Wat leuk was om te lezen was dat de morele waarden van Boorman en Laarsman groeiden in het boek. Op het begin ging het, vooral Boorman, alleen maar om het geld. Later in het boek komen ze opnieuw een cliënte van hen tegen die ze hebben gelijmd. Boorman en Laarsman hebben haar zo ingepalmd dat zij heel veel exemplaren van het tijdschrift kocht. Wanneer ze haar later weer tegen kwamen, voelde Boorman zich heel schuldig.
Ik zou dit boek niet aanraden aan leeftijdsgenoten, maar wel aan mensen die graag lezen en er ook geen moeite mee hebben om heel diep in het boek te gaan.
